Onverwachte uitgaven.

Na het zorgvuldig ingeplande sinterklaasaankoopmoment van het jaar en het bereiken van een mijlpaal op mijn spaarrekening, dacht ik het helemaal voor elkaar te hebben. Maar, het 'YES YOU CAN!' kwam nog niet in mijn gedachten op voordat ik voor twee hele, fijne, leuke en gezellige verrassingen kwam te staan.

Nu had ik al wel berekend dat die lekke band bij de fietsenmaker vast niet voor niks gemaakt zou worden. Dat kleine beetje hoop dat hij dat wel zou doen, was al helemaal vervaagt toen ik aan kwam zetten bij de kassa en er doodleuk stond: €39.45

"Hoe kan het dat een band verwisselen zo duur is?"
"Je trappers waren kapot, als je er twee keer mee gefietst had, waren ze afgebroken en had je behoorlijk hard op je plaat gegaan, dus ik heb er maar nieuwe opgezet. En o ja, de batterijen van je fietslampjes waren ook leeg dus die heb ik ook maar vervangen."

...

Het leed was geleden. De schade onherstelbaar. Mijn bankrekening huilde en ikzelf bijna ook. Met pijn in m'n hart duwde ik de pinpas in het apparaat, typte mijn pincode in en hoorde drie keer gebliep omdat de transactie was gelukt. Ik geloof dat mijn hart minder hard huilde toen mijn parkiet doodging.

Daarna moest ik m'n lenzen ophalen, die gelukkig eerst 7.50 goedkoper bleken te zijn. En moeder betaalt ze, dat is dan wel weer een feestje.

Na deze schok te hebben overleefd, dacht ik dat deze maand niets meer fout kon gaan. Maar, jawel, de woorden 'YES YOU CAN' kwamen weer in me naar boven of het volgende drama gebeurde: barsten in mijn ID-kaart.

Aangezien ik naar Londen ga eind volgende maand, heb ik dus wel een ID-kaart nodig. En geen ID-kaart die op springen staat en die midden in Londen breekt waardoor ik nooit meer uit Engeland kom en daar onvrijwillig moet gaan werken in een horecabedrijf en uitgebuit word en op straat moet slapen. Liever niet.

Dag, €40,- voor een nieuwe ID in de maak. En dag, €10,- voor het maken van pasfoto's aangezien ik die niet meer had.

Dit is duidelijk niet mijn week.

O, jij action.

Sinterklaastijd: mijn jaarlijks terugkerende ramp. Als klein meisje vond ik het uiteraard geweldig, tegenwoordig krijg ik niets meer in mijn schoen en wordt er verwacht dat ik als lieftallige dochter/zus/schoonzus wel met een tas/zak pepernoten en cadeaus aan kom zetten.

En laat daar nou net het probleem in zitten: geld heb ik wel, zin om het uit te geven niet want ik moet sparen. Dus de jaarlijkse jacht om zo goedkoop mogelijk cadeaus te scoren waar mijn lieftallige (aangetrouwde) familie nog wat aan heeft was weer geopend.

Te beginnen vandaag.

Aangezien deze blog om geld draait zou ik normaal zeggen: 'dit heb ik gekocht voor zoveel', alleen het risico dat de lieftallige (aangetrouwde) familie meeleest is groot. En op 22 november al weten wat je op 5 december in je schoentje vindt: wordt niet gewaardeerd.

Dus, het moment dat ik uit mijn werk kwam, de bus had gepakt en bedacht: 'laat ik dat vandaag maar eens doen', was daar. Toen heb ik alleen wel een kwartier op de trein naar Hoofddorp moeten wachten want die had zoals gewoonlijk weer vertraging. Maar mijn blog gaat over geld, niet over de NS, die frustratie bespaar ik jullie daarom maar.

Gelukkig was daar de Action in Hoofddorp. Jij vieze verleidster. Met je veel te goedkope prijzen waardoor ik veel te veel in mijn mandje gooi. Uiteraard was het net zo'n dag dat ik 'toevallig' wel een nieuwe mascara, parfum en conditioner nodig had.

En na deze inleiding van vijf alinea's is daar het daadwerkelijke onderwerp: ik zwicht voor te goedkope prijzen.

Dit is toch niet grappig meer? 

Het geval wilt dat de Action hetzelfde is als een hele foute jongen: je moet er niet in (of op, hoe je het wilt zien) komen en toch; kan je niet uit zijn buurt blijven. En dus ga je met hem mee naar huis. Of de spullen van de foute jongen/Action. Dus nu heb ik tissues met panterprintverpakking (want dat is vast handig), twee mascara's (want die had ik nog niet), een conditioner (want die halfvolle fles die nog in de badkamer staat is vast morgen op), een ketting met een kruis (misschien wordt ik toch een keer Christelijk, je weet het niet), een wijnrode panty (stiekem is die van de Primark, maar die heeft hetzelfde principe) en een set met reisflesjes voor in het vliegtuig (die had wel echt nodig voor Londen). Als laatste nog een hele mooie bloemetjesshopper van de Action zelf, want met al die overige spullen die ik had gekocht paste het niet meer in mijn gewone hutkoffer.

Totale schade van vandaag: €16.77.Gelukkig heb ik geen soep gegeten op werk, dat compenseert toch weer iets.

Lipstickverslaving.

Vandaag heb ik even uitgerekend hoeveel geld er nu eigenlijk in alleen mijn lipproductencollectie zit en het resultaat was schokkend. Vanuit dit kan ik al bijna gokken dat mijn totale collectie richting de duizend euro gaat... Oeps

Dit is de schade. Slechte kwaliteit, maar mijn telefoon houdt niet zo van mooie scherpe foto's en ik heb geen zin om batterijen te kopen. Ik vraag me wel lichtelijk af waarom ik in godsnaam zoveel roze/roodtinten heb die bijna exact hetzelfde zijn... Wat is hiervan nu eigenlijk de totale schade?

 Ja. En hier zit geen rekenfoutje in (zoals gewoonlijk) omdat ik nu formules kan gooien in Excel. Hier ligt 5 uur werken. Autsj. Ik zal er maar niet bij vertellen dat ik onlangs nog een zootje heb weggegooid...

Overigens, die van €0.50 (zonder korting) is best chille kwaliteit! Allemaal rennen naar de Action dus. Blijft ook lang zitten, want mijn ex heeft toen drie dagen met een rode lipafdruk in zijn nek rond moeten lopen nadat ik die op had... Arme jongen!

P.S. Geen kamer in Amsterdam, maar hoogstwaarschijnlijk wel in Amstelveen. Wordt vervolgd dus...

Eten.

De conclusie was eigenlijk al heel snel helder toen ik naar mijn bankafschriften keek: er staat te vaak 'AH TO GO', 'AH 1590', 'HOOGVLIET SUPERMARKT' en dingen als 'MICAFFE' en 'ZORG EN ZEKERHEID'. Buiten het feit dat het een beetje confronterend is (wat is er mis met kleine letters ING?), betekent het dat ik mijn grote liefde eten toch eens een keertje moet gaan minderen.

Kleine bedragen als €1.86 zouden niet uit moeten maken. Maar het feit dat ik vandaag €1.95 heb uitgegeven voor een doosje tictac (ja, verschrikkelijk) en ik dit gewoonlijk minimaal 5x per week doe (ik slaap op zondag dus geef ik niets uit) zorgt dit toch voor een hoog bedrag per week.

Dus. Wat nu? Om nu te zeggen dat ik mijn eetverslaving helemaal af ga leren: nee. Mijn dagelijkse soepje van €0.72 zal blijven. Maar wat is nu een mogelijkheid om te scrappen?

Na lang nadenken heb ik besloten dat ik komende week aan de volgende punten ga werken:

1. Flesjes water mee naar school en bijvullen. In plaats van het geijkte 'kraanwater is niet lekker', ga ik er de ballen aan hebben en gewoon 'vies' kraanwater drinken. 
2. Laat die chips staan. Ten eerste maak ik mensen niet gelukkiger met mijn Hamka's-lucht in de trein, ten tweede maak ik hooguit mijn vetcellen gelukkig en ten derde: het vult niet. Dag chipsverslaving.
3. Niks geen McDonalds of Burgerking of Smullers of Broodzaak als ik op het station sta met vertraging. Zie punt twee: het maakt buiten met vetcellen niemand gelukkiger. Dag panini geitenkaas met honing, ik zal je missen.
4. Neem brood mee naar school/werk en eet het ook op. Denk niet dat dat broodje met brie veel lekkerder is dan die volkorenboterham met kaas, die €1.75 is het vast niet waard.

Het is pas maandag als ik dit schrijf en eigenlijk heb ik er nu al geen zin meer in. Maar het zal wel moeten. Gelukkig blijkt dat ik niet de enige ben: uit onderzoek van Nibud (studentenonderzoek 2011 - 2012, 2012) blijkt dat de thuiswonende student gemiddeld €30.- per maand uitgeeft aan snacks en snoep tussendoor.

Doel deze week: €5,- maximaal uitgeven aan snoep/snacks e.d. tussendoor. En daar zit die €1.95 voor mijn doosje tictac ook bij. Mijn dagelijkse kopje soep kan ik in ieder geval blijven kopen deze week. En dan zit ik toch weer €10,- onder het gemiddelde deze maand.

P.S. Morgen kamerbezichtiging in Amsterdam West! Spannend!

Doel: gat in hand dichtmaken

Laat ik maar met de deur in huis vallen: ik heb niets te klagen qua geld. Ik woon nog thuis, heb een leuke (goedverdienende) baan, kan kopen wat ik wil en kan avonden hebben waar ik mijn geld uitgeef aan alcohol.

Ik hou van make-up, vooral van het duurdere segment. De kwaliteit is naar mijn idee veel beter en het maakt me geen reet uit dat die ene lipstick €18,- kost. Limited editions van de Kruidvat zijn ook erg leuk dus die moet helemaal gekocht worden.

Maar ik ben het zat; ik wil naar Amsterdam en daar wonen. En daar kan ik niet meer een lipstick kopen van €18,-, daar kan ik geen €50,- uitgeven aan drankjes en kan ik niet meer een middagje borrelen met vriendinnen en uitkomen op een rekening van €68.70. Het is klaar.

Vanaf nu gaat het anders: ik ga het gat in mijn hand dichtnaaien. Hand op de knip, geld op de spaarrekening.  Buiten mijn nicotineverslaving, het moet nog wel een beetje leuk blijven. Elke week post ik een excelbestand online met wat ik deze week heb uitgegeven (en wat er is binnengekomen), een post met tips voor make-upfreaks zoals ik en een post met waar ik tegenaan loop.

Te beginnen vanaf nu.